Page 39 - Ruffino_2013
P. 39
220 X. 9. La musica di tradizione orale
«(ie) Ssignuri e ppatri mi nni vòggh’iri,
mi vògghiu guariri la mia libirtà».
«(ier) O fìgghiu meu te ccà lu dinaru,
vatinni a scialari, l’ê vvìdiri tu».
Scinni ddà scala cu pprèscia e pprimura
l’amici allura lu trovanu ddà.
«Amici mei manciamu cuntenti
c’allegramenti ddinari ci nn’è».
Quannu l’amici lu vìttiru nudu
lu lassaru sulu in chidda città.
«Amici mei picchì mi lassati,
m’abbannunati ora chi nunn’àiu cchiù?»
Iddu na canna s’â mmisu a li manu
e ccomu n-viddanu a ddumannari va.
Iddu i luntanu vitti na massirìa:
«Ora cci vàiu e vvidu si vvoli a mmia.
Signò patruni ciscati n-garzuni,
mi rati n’agnuni er un pezzu ri pani?»
«O fìgghiu meu si tu cu mmia vò stari,
i porci a vvaddari e ghianna t’â mmanciari».
«Signò patruni a mmia nun mi cunveni,
picchì sugnu fìgghiu di rre e ccavaleri».
Supra n-petruni si misi sirutu,
pinsannu a lu statu di lu patri sò.
«Si vvàiu nni me patri, iddu mi vastunìa
poi mi castìa comu mmèrritu cchiù».
Lu pilligrinu si metti n-caminu,
lu pilligrinu nni so patri va.
Affaccia so patri cu l’uocchi piangenti,
spiannu a la ggenti: «Me fìgghiu dunn’è?»
(e) Lu so patri ffacciat’u baiccuni
vidi viniri un omu pintutu.
«Curriti tutti, servi e criati,
nun lu lassati ca me fìgghiu è.
Ffacìtici u bbagnu prizziusu e ffinu,
